Selîm Biçûk

Rok digirî, bihişt li ku dimîne?
Selîm Biçûk

Kefteleft û berxwedana Şêrîn hêdî hêdî lawaz dibû. Bedena nazik di nav destên serleşkêrê dirinde de bêliv xwe sipart tebatiyê. Çav vekirî zîq di dîwarê zindanê de daçikiyan.
- Şêrîn …..Xwe bisipêre çiyê. Wa rok diçe ava, tarî sitara revê ye!
- Rodîîîî … Rod…îîîî ….Ro…..
Dîwarê ku bi wêne û nivîsan hatibû neqişandin ji hev çiriya, ronahiyeke sor, lawaz û xemgîn, Şêrîn ber bi dilê çiyê ve kişand.
Roj li ber ava bû, xwe noq dikir nav hinavê çiyê. Şêrînê, bêdeng xwe ji serê zinarekî berdida ber bi jêr ve. Vê carê tûrê wê vala bû, bi armanceke din serdana çiyê kiribû. Bi zarokatî pir caran li van çiyan geriya bû. Wê û dayîka xwe bi tûrên tije, xwe ji vî zinarî ber bi gund ve berdidan. Niha her tişt cuda, xuya dike, rok û reng û germiya wê, çiya û bilindbûn û sawa wî, zarokên çiyê û xewn û hêviyên wan, xweza û seyrbûn û mendelhoşiya wê, xweda û girî û kenê wî, bihişt û dojeh û cih û çêja wan.
Xuşîna bayê û nalîna av û daran ji dil û cîgerê çiyê, Şêrîn kişandibûn ser baskên asîmanekî nû, raman ber bi cihê veşartoka rojê û sorahiya avabûna wê ku dixwest di hembêza Xwedê de pal bide, difiriya. Bi hezaran keleh û bajar ava dikirin. Bi xêliyên rengereng, li hespên rewan, bi kesk û sor û zer xemilandî tevî refên horî û periyan ber bi gundê Rodî ve, hildikişiya. Rê dûr dibû, Şêrîn bêaram dibû û bi hêviya dîtina Rodî kêlî dibûn sal.
Li koçka bûkaniyê, Rodî bi kenekî sêrîn: “ Tu bi xêr hatî mala xwe”. Bi destin lerizokî û çavin dilovan xêliya wê ber bi jor ve hildida. Xuhdaneke hûr dêmên sorgulî girt. Evîn, şermî û xweşî tev hev dibûn. Şêrîn ji kokan ve dilerizandin. Serê xwe bi delaliyeke bênîşe ber bi çavên Rodî ve hildida, xuşîna helbest û gulan Rodî mest dikir. Periyên bihiştê tev dihatin sema û dîlanê. Ji kûrahiya dil, dengek zîz dibû: Hişiyar be Şêrîn!
- Rodîîîîî Rodîîî ….Rooo……
Dîsa bêkav, di nava tebatiya sorrr de ber bi dilê rokê ve çû. Li ser kevirekî bilind rûnişt. Dixwest biqîre û wan çiyan tev bi dengê xwe bilerizîne, da dinya tev hawara wê bibihîze. Lê tenê hêstirên ziwa dihatin xwar. Çav melûl xîz dibûn, jiyan tev sor, ji çiyan xwîn dibariya.
Cara yekemîn û ya dawî, berî salekê Şêrîn û Rodî li ser vê latê, li vî cihî û di vê dema êvarê de bi hev re rûniştibûn, li rengê rokê ku diçû ava temaşe dikirin, li çiyan, li xuşîna çemên ku ji nav cerg û dilê wan dişêlehan guhdarî dikirin. Pez, dewar, dîk, mirîşk û zarokên gund dest bi simfoniya xwe ya bêmirin kiribûn. Gerdûn weha şêrîn, weha bedew dikeniya.
-Temaşe bike Şêrîn! Bihişt li ber deriyê me ye û em bi hezarên salan li asîmanan lê digerin.
Piştî şehîdbûna Rodî, mijara ramanên Şêrîn bûbû ev peyv. Û bi pirsên bêbersiv ber bi dil û hestên Rodî ve diçû: Jiyan çi ye? Bihişta ku Rodî can û giyanê xwe bi qurbanî wê kir çi bû? Yekîtiya di navbera evîn, xweza û azadiyê de dikare bibe bihişt? Çima bav û kalên me bihişta li ber deriyê xwe nedidîtin û hewqas zor, koletî û hovîtî ji bo bihişta li asîmanan pejirandin?
Şêrîn şiyar dibe, zindan, azar û destdirêjkirina leşkeran hêrsa dilê wê bi bilindahiya çiyan re dike yek, çiya dilerizin, sor dibin. Rok lawaz di nava xwîna Şêrîn de dikewgire, di hembêza xwedê de diqîre: Şêrîn, were nav dilê çiyê bi hezaran Rodî li vir in.
Gund xemgîn di kûrahiya gelî de hêdî hêdî di nava tariyê de wenda dibe. Awaza orkestra bihiştê di şax û rûbaran de hêdî hêdî ji çav û guhên Şêrîn dûr dikeve.
Şêrîn, li ser banê piştê, bi cilên zîvarî, li odeyeke biçûk ji zindanê di nava xwînê de digevize.
Serleşkerê ku helkehelka kûçikekî revîyayî jê tê, cil û nîşanên xwe li xwe dike û bi tîqtîqa kenekî hov ji odeyê ber bi derve diçe.

selim@bicuk.de