Gula 73.emîn,
Gir Izêrê Şingalê
Selîm Biçûk
Diyarî ji bo „Navîn Derwêş“
ê çarmehî ku bi 73 maç û 73 gulşîlanan mirin
bezand
Bajo siwarê rojê,
bajo ronahiya êgir, bajo birîna sermedî li dilê
Kurdistanê, bajo û bila av û xak her biqîrin: „
Ya Xweda tu xêrê bide 72 miletan û em jî,
teva“.
Erê, 72 milet,
72 lehiyên xwînê, 72 birînên şînê, 72 dojehên
kînê û 72 çirayên hêviyê bi 72 lavij û daxwazên
xêrê li dilê êgir tomar bike. Xwîna 72 sorgulan
li dilê Lalişê nîgar bike. Ma gelo hîn xwîna 72
fermanan negihîştiye banê rojê, hîn saw û tirs
nekiriye dilê Xwedê? Hîn banê tarî, zorê, kotekî
û hovîtiyê nehatiye lerizandin? Heta kengî dê
lavijên te bibin kuştin û talan? Heta gengî
cenawer û lawirên dirinde yên rengemirov dê li
ser dilê vê xakê sema kuştiyên te bigerînin?
Bajo siwarê
birînê, riya te dûr e!
Ma hîn kuştin û
ferman ji te têr nebûne? Li paş te 72 kulîlk li
dilê Kurdistanê hatin nîgarkirin. Li pêş te gula
73.emîn li dilê Şingalê dibişkive û kî dizane
çend gulên din li hêviya birîna te ne? Kî dizane
çend leşkerên tariyê li hêviya kîna xwe ne? Kî
dizane çend Şingal, çend Laliş, çend Ezdan, çend
roj, çend agir û çend xak li hêviya kuştina
Kurdistana xwe ne?
Bajo siwarê
xwînê bajo!
Mirin li
siwariya te siwar e. Darhejîrên te bêdeng xwînê
dibarînin, axxx dakê, vê tebaxê xwîn diçe li axê.
Ji jêr agirê kînê, ji jor agirê Xwedê û siwarê
ronahiyê tî û birçî, enîbilind, lawaz diçe
Lavijê Pîrê.
Hêdî bajo siwaro!
Guleke nûbijkivî
serî hildide ji nava xweliyê: „ Dayê baran
dibare, ma min negot te … Av… avv … aaa….“.
Bist çirayên vemirî Leyla nûbijkuvî dorpêç dikin.
Tu bi xwedayê xwe bike siwaro dilopek av bide
Leyla, lîsotoka wê ya ji kevir û heriyê ji nav
kavilê mirinê derîne. Dilopekê ji xwîna wê bike
diyarî ji bo mafparêzên mirovan. Qeftek girî,
çend gol xwîn û çend cendekên tî û birçî bike
ala mirovahiya sedsalê.
Bajo siwarê êşê
bajo!
Ev e hezar sal e
tu riyên agirîn dişopînî û ber bi rojê ve dibezî.
Te 72 gul li dilê Kurdistanê bijkivandin, te 72
dîrokên wenda û nenas ji çaviyên 72 birînan ber
bi dilê Xwînistanê ve kişandin. Dijminê rojê
bang dikir: „ Xweda çiyayekî ji êgir di
navbera me û wan de deyne“ û tu hîn diqîrî:
„ Hawarê bigihînin Kurdistanê, Şerfedîn mîr e
li dîwanê“.
Li wir raweste
siwaro, li wir, li Girê Izêr, Xifşa sêsalî, ji
nav perçeyên pêsîra dayîka xwe serî radike,
xwîna 20 moman ji xwe dadiweşîne: „Bavo bêhna
hejîran tê, rabe bavo, rabe dakê av û xwarin
hatiye gund, ji Amêdiyê, ji Duhoka Dasina mêvan
hatine ….avvv …nannn …“.
Bi xwedayê xwe bike siwaro Xifşê nazik e, bi
haydarî ji nav xwînê bikişîne, laşê wê bi ava
Çemê Arasê û hin berfa sipî pak bike, ji bîr
neke kulmekê ji giriyê wê ji ronakbîrên sedsala
21ê re ku te gawir û xwedênenas destnîşan dikin
bike diyarî. Mistekê ji tîbûn û birçîbûna Xifşê
bi çend dilopên xwîna Gir Izêr bipêçe û bila
diyariya xameya zimandirêjên vê sedsalê be. Bila
şer û rûreşiya li hember te dijwartir bikin.
Bila bi pênûsên xwe, bi helbest û gotarên xwe
hezar Xifş û Leyla û Navînî bikujin. Belkî rojek
bê ku li Xifşê mukur werin, li Navîn mukur werin,
li Reşo mukur werin, li xwîna Gir Izêr mukur
werin û li xwe mukur werin û bibêjin: „ Em
lêborînê dixwazin, me hun kuştin, me xwe kuşt,
me kurdayetî kuşt, em lêborînê dixwazin“.
Bajo siwarê
kovanan bajo!
Xwe ber bi dilê
dîroka xwînê rakişîne, yek bi yek 72 gulên xwe
rêz bike û radestî gula 73.emîn, Şingala
birîndar bike. Bila Mirê Kore, Bedirxaniyê mezin,
Sofî Qaso û neviyên wan yên sedsala 21ê govend û
şahiyan li dar bixin. Karwanê xwe bikişîne ber
bi dilê rojê, govendên te jî, lidar in. Ji Amedê
heta Amêdiyê, ji Duhokê heta Silêmaniyê, ji
Qamişlo heta Mihabadê bi miliyonan dil ji
semayên te re lê didin.
|